کسانی که با امام ارتباط داشتند به خوبی این مسأله را لمس می‌کردند که ایشان از نفس مطمئنه برخوردار بودند و از این رو در وجود خود آرامشی داشتند که باعث می‌شد در هیچ شرایطی دچار اضطراب نشوند. همه می‌دانند که انقلاب اسلامی از همان روزهای اولی که پایه‌گذاری می‌شد تا سالها بعد از پیروزی آن، دچار فراز و نشیبهای بسیاری شد و دشواریهای بسیاری را پشت سر گذاشت. در جریان این دشواریها بسیار کسان دچار اضطراب و آشفتگی می‌شدند، اما تنها کسی که همواره آرامش خود را حفظ می‌کرد، امام بودند. بعضی اوقات کسانی که از شدت گرفتاری و ناراحتی دچار یأس و پریشان حالی می‌شدند، خدمت ایشان می‌رفتند و می‌پرسیدند که به طور مثال فلان مشکل را چه باید کرد. امام با آرامش باطنی و صفایی که از خصوصیاتشان سرچشمه می‌گرفت می‌فرمودند چیز مهمی نیست. و واقعاً مشکل برطرف و قضیه حل می‌شد. واقعیت این بود که بیشتر افراد که به خدمت امام می‌رفتند، با اضطراب و ناراحتی خیال می‌رفتند، اما آرام و آسوده از نزدشان برمی‌گشتند. مسوولان محترمی که در ارتباط با کار خودشان دیدارهای بسیاری از امام داشتند این امر را تأیید می‌کنند. من نیز خودم هرگز حالتی خلاف آنچه عرض شد ندیدم. در سخت‌ترین و پیچیده‌ترین شرایط در ایشان آرامش درونی و حقیقی وجود داشت به دلیل وجود همین آرامش بود که می‌توانستند بر دیگران تأثیر بگذارند و آنها را امیدوار بکنند. . آیت‌الله ابراهیم امینی – پا به پای آفتاب – ج 2 - ص 268 (قدیم).