بسم اللّه‌ الرحمن الرحيم ضرورت توجه به وضعيت فعلى جامعه ... چند تا كلمه بايد [بگويم]. اول از شما خانمهاى محترم معذرت مى‌خواهم كه در يك جايى كه گرم است و شما در زحمت هستيد الآن ما با شما مواجه هستيم. رشد فكرى هر جامعه اقتضا مى‌كند كه انسان در هر مرحله‌اى كه واقع هست همان مرحله را توجه به آن داشته باشد، و افراد هم و گروهها هم در هر حالى كه هستند و هر گروهى كه هستند همان وضعى كه در آن گروه هست به آن توجه داشته باشند. فكر كردن به آن چيزى كه درگذشته است و گذشته است و آن چيزى كه بعدها خواهد آمد از جهتى خوب است؛ و از جهتى انسان را از آن مقصدى كه دارد باز مى‌دارد. ما اگر الآن همۀ توجهمان را منصرف كنيم به اينكه ما چه كرديم و چه كرديم كه پيروز شديم و همۀ توجهمان را به آتيۀ دور منعطف كنيم، از آن چيزى كه الآن وقتش است، اذهانمان منصرف مى‌شود. چنانچه گروههاى مختلفى كه هستند، و هر گروهى براى يك كارى هستند، اگر چنانچه توجه كنند به كارهاى گروههاى ديگر، از كارى كه خودشان دارند منحرف مى‌شوند. ما الآن چيزى كه بالفعل محل حاجتمان است اين را بايد به آن توجه كنيم. نه به آتيه خيلى فكر كنيم، و نه به گذشته. گذشته الحمدللّه‌، تا حالا خوب گذشته است و اميدوارم كه آتيه هم ان‌شاءاللّه‌ خوب بشود؛ لكن شرط اينكه آتيه خوب بشود اين است كه حال خوب بشود؛ يعنى هر قدمى كه بر مى‌داريم همان قدم را ببينيم چه طور بايد برداريم و كجا بايد بگذاريم. لزوم اظهار نظر انديشمندان دربارۀ قانون اساسى الآن ما مبتلاى به قانون اساسى هستيم و خبرگان اين قانون اساسى، آنهايى كه بايد اين قانون اساسى را تصويب كنند، هركس هر نظرى در قانون اساسى دارد؛ الآن بايد اين نظر را بدهد و ننشيند تا اينكه ديگران نظر بدهند براى او. هم شما بانوان محترم و هم ساير طبقات، چه از طبقات روحانى باشند يا از طبقات ديگر، نبايد مهلت بدهند به ديگران كه آنها نظر بدهند و ما بنشينيم صبر بكنيم ببينيم چه خواهد شد. تكليف فعلى ما اين است كه نظرهايى كه داريم در قانون اساسى آنها را بنويسيم و به آن محلى كه بايد داد كه مجلس سناست بدهيم. و در مطبوعات هم اگر خواستيم بنويسيم و آن چيزى كه مهمتر از اين است، اين است كه آن اشخاصى كه مى‌خواهيم براى نظر كردن به قانون اساسى و تشخيص دادن اينكه اين قانون، موافق با اسلام است، موافق با صلاح ملت است، آن اشخاص را بايد در نظر بگيريم و انتخاب كنيم كه نبادا يكوقت اشخاصى كه بر خلاف مسير اين نهضت هستند، اعتقاد به اين نهضت ندارند، توجه به اسلام و مصالحى كه در اسلام است ندارند، يكوقت انتخاب نشوند و اينها نروند سراغ اينكه قانون اساسى را براى ما تنظيم كنند. پس، الآن ما اين قدم را نبايد فكر كنيم كه ما آن هستيم كه چه كرديم، و نبايد فكر كنيم كه بعدها چه خواهيم كرد؛ بايد فكر كنيم كه حالا بايد چه بكنيم. «ميزان» در رشد فكرى رشد فكرى هر قومى اين است كه بشناسند مقام را و بفهمند چه وقت بايد چه كرد. بسيارى از انحرافات كه براى انسان پيدا مى‌شود اين است كه موقع شناس نباشد و يك مطالبى كه حالا بايد طرح بشود آن را طرح نكند، يك مطالبى كه حالا وقتش نيست طرح بكند. شما الآن بايد همه‌تان و تمام ملت از زن و مرد، از كوچك و بزرگ، از روحانى تا دانشگاهى، همه بايد در فكر حال باشيد كه اين قدمى كه الآن مى‌خواهيم برداريم صحيح برداريم؛ و قدمهاى بعد در موقع خودش. الآن ما نبايد به فكر اين باشيم كه ما مثلاً مدارسمان چه طور است؛ كشاورزى‌مان چطور است؛ ما كارخانه‌هايمان چه طور است. اينها الآن وقتش نيست. الآن همۀ افكار بايد متوجه به اين باشد كه قانون اساسى‌مان چه جورى است؛ نظر بدهيم. و باز تمام افكارمان متوجه به اين باشد كه چه اشخاصى را ما براى تنظيم قانون اساسى و تصويب قانون اساسى بايد تعيين بكنيم. اين قدمِ الآن، قدم فعلى، محل حاجت است و حرفهاى ديگر و كارهاى ديگر و همۀ اينها بيموقع است. موقع شناسى يكى از امورى است كه در رشد هر جامعه‌اى دخالت زياد دارد. و من اميدوارم كه شما بانوان كه هميشه در اين نهضت پيشقدم بوديد و هدايت كرديد تقريباً شما بانوان ديگران را و ديگران نظر به اينكه شماها پيشقدم شديد، بيشتر قوّت پيدا كردند، ان‌شاءاللّه‌ موفق باشيد؛ سلامت باشيد؛ سعادتمند باشيد و همين طور كه تا حالا با وحدت كلمه و قدرت و قوۀ ايمان تا اينجا رسيديد، از اينجا به بعد هم قدم به قدم، كه احتياج دارد اسلام به وجود همه، همۀ ملت قدم به قدم پيش برويم، تا ان‌شاءاللّه‌ تمام مطالب موافق اسلام عمل بشود. سلام بر همه‌تان.